講返前幾日發生既一件事。

地點: 地鐵車箱中

我的位置: 座位隔離塊玻璃企位

一個傷殘人士(大約四十幾歲﹐坐輪椅) 蹣跚地上了車。

差D撞左埋我度﹐不過好快碌走左。我繼續睇書。

之後見到佢拎住張紙周圍問人sponsor 佢D 乜﹐好8既我就如常地扮睇書聽佢講野。

原來佢將會幫傷協步行籌款 (我心諗….. 坐輪椅﹐何來有得”步行”籌款????!!!!)

仲聽到佢講野好~~好~~慢~~~~~~… 我諗佢可能有少少弱智…

可憐既佢問左成本卡車﹐先得一個人行捐錢俾佢。

之後佢走左過黎問我。

我就日行一善﹐俾左張二十蚊紙佢…. (唔知佢係咪扮野呃人錢啦﹔但係與果佢係正常人而又演技咁好扮弱智扮得咁似﹐都抵佢賺我個廿蚊既….)

收完我錢﹐講左句好~~~長~~~既~~~多~~~謝~~~之後﹐過左另一邊繼續籌款。不過一路都無人捐$$

神情失望既佢過返去我附近﹐望左我一眼。

我…. 當然逃避佢既眼神繼續睇書。

佢開始開口同我講野。

佢: 真係好多謝你呀…. 我好感激你呀…. (講得好慢)

我: 唔洗客氣…

佢: 真係非常之多謝你呀…….

我: 唔… 唔洗客氣…

佢: (大聲地)你係咪女仔?

[半卡車既人望左過黎]

我: … (講真話定玩佢好呢??? 最後﹐良心勝出) ….係… (目光轉移返我本書)

佢: 你係咪讀緊書?

我: 係呀…. 我係學生….

佢:  張廿蚊紙我俾番你。

我: 下? 唔洗啦!

佢: 唔得﹐你收返。你係學生﹐連自己錢都未賺﹐我唔可以囉左你D錢。

我: 傻啦我捐俾你地既….

佢: (handing me the $20 bill) 你囉返啦﹐等你大個賺錢之後先捐啦。

我: (omg…. 好想喊) 唔好啦﹐你就當係我爸爸媽媽捐俾你啦….

佢: 咁呀…. 咁…. 咁好啦…. 多謝你呀…. 感激你呀….. 你實在太好啦… 自己既零用錢都捐俾我….. blah blah…..

我: 唔…. 咁…. 咁你籌左幾多錢呀…?

佢: 大約$200 啦….

我: 唔…. 咁…. 咁你要努力籌錢啦…

佢: 唔! (之後佢囉左罐京都念慈庵川貝琵琶糖出黎) 我請你食糖!!

我: 唔洗啦﹐你留返俾自己啦!

佢: 唔得! 你捐左錢﹐我一定要請返你食糖!! 你囉粒啦!!

我: 哦… 好啦 (囉左粒﹐袋好左)

佢: (大聲+ 激動地) 你做乜唔食? 你係咪唔俾面我?

我: (好驚… ) 唔係呀﹐因為我岩岩食完飯﹐好飽呀﹐ 遲D會食架啦…

佢: 哦﹐咁好啦…. 我就快要落車啦。

我: 唔﹐好啦﹐小心D啦﹐ 祝你籌到多D錢啦

佢: 不如你送我出去呀

我:  下…. 頭先我聽到你講電話﹐ 唔係話會有朋友接你咩?

佢: 不過…. 咁萬一佢唔黎…. 咁我點算呀?

我: 點會呢? 你一定要信任你D朋友架!!!! (嘩﹐好一句勉勵既話!!! 完全佩服自己…. 咁既野都講得出口……)

佢: 唔! 係呀! 好啦﹐我走啦! 拜拜!

我: 拜。

最單純的心其實是最善良的
絕對正確
當傷殘叔叔自己都無錢既時候﹐仲識得顧及埋我
令我好內疚
因為我往往只為自己利益著想
今次既事﹐令我深深體會到人同人之間應有既關懷
有時唔係只係用錢去衡量
而係個心意
付出既係自己
得到回報既﹐亦都係自己﹐仲會多出好幾倍
雖然﹐我都有諗過自己係咪其實已經俾人呃左二十蚊
但係﹐ 二十蚊一堂咁有意義既一課﹐
抵到爛

好啦講夠啦我 shut up 啦。 呢D說話出自我口會令我打冷震 (相信你都係)

life is meaningful